Το Νοέμβριο μήνα ήμουν καλεσμένος σε ένα γάμο, ο γαμπρός Έλληνας και η νύφη αλβανικής καταγωγής. Η κοπέλα μεγάλωσε στην Ελλάδα, σπούδασε, μιλάει την γλώσσα μας όπως τα ελληνόπουλα , δεν την καταλαβαίνεις ότι είναι αλβανικής καταγωγής. Στο κέντρο που έγινε το γλέντι του γάμου, στη μία μεριά του μαγαζιού ήταν οι συγγενείς του γαμπρού και στην άλλη μεριά οι συγγενείς της νύφη, κάποιοι από τους οποίους είχαν έλθει από την Αλβανία.
Η ορχήστρα έπαιζε παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς και χόρευαν οι συγγενείς του γαμπρού. Αντίστοιχα έπαιζαν παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια και χόρευαν οι συγγενείς της νύφης. Μάλιστα, σε ορισμένους χορούς Έλληνες και Αλβανοί χόρευαν μαζί.
Βλέποντας τις εικόνες αυτές έκανα τις σκέψεις πως οι λαοί μπορούν να ζουν αδελφωμένοι και να προοδεύουν. Και ένα συνεκτικό στοιχείο που τους ενώνει είναι η μουσική παράδοση που μεταφέρεται στους λαούς από γενιά σε γενιά μακριά από εθνικισμούς ακραίους που δηλητηριάζουν τους λαούς και τους οδηγούν σε πολέμους και σφαγές, και όλα αυτά για συμφέροντα άλλων.
Τα Βαλκάνια ακόμα θεωρούνται η πυριταποθήκη της Ευρώπης. Οι Βαλκανικοί λαοί, στα πλαίσια της Βυζαντινής και αργότερα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έχουν αναπτύξει κοινές παραδόσεις, πήραν δάνεια έθιμα και μουσικές ο ένας από τον άλλο.
Εν κατακλείδι η μουσική ενώνει τους λαούς , τους πολιτισμούς, είναι μέσο συναδέλφωσης διαφορετικών ανθρώπων και πολιτισμών γιατί εκφράζει τους καημούς, τους πόθους και τα όνειρα απλών ανθρώπων του λαού κάθε χώρας.
Πρόσφατα διάβασα στο διαδίκτυο ότι στην Μουσική Ακαδημία Μπαρενμπόι μ-Σάιντ του Βερολίνου, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι μουσικοί φοιτούν μαζί και καταφέρνουν παρά τις διαφορές τους να συνυπάρχουν ειρηνικά.
Παντζίκης Δήμος