Όχι δεν είναι ευθύνη του κράτους που μας χτυπούν πια, ανελέητα ίσως, ακραία καιρικά φαινόμενα. Είναι όμως ευθύνη του κράτους η διαχειριστική ανεπάρκεια.
Δεν είναι «μεγάλη αναποδιά» και δεν είναι απλώς «πρωτοφανής θεομηνία», είναι εθνική κρίση. Οι νεκροί έχουν φτάσει τους 15 και ακόμα μετράμε και ακόμα ψάχνουμε αγνοούμενους. Το κράτος ναυάγησε στον βάλτο του θεσσαλικού κάμπου (μαζί με το ένα τρίτο της εγχώριας αγροτικής παραγωγής που δεν υπάρχει πια).
Η διαχειριστική ανεπάρκεια, η αδυναμία αντιμετώπισης της καταστροφής και άμεσης αρωγής των πληγέντων παρότι οι μετεωρολόγοι είχαν προειδοποίηση εγκαίρως όπως είναι ευθύνη του κράτους και τα τζούφια και ημιτελή αντιπλημμυρικά που έγιναν μετά τον Ιανό το 2020 και τα κονδύλια που χάθηκαν σε τοπικά (ή και κεντρικά) πόροι ψηφοθηρίας.
Είναι δε κυρίως και πρωτίστως ευθύνη του κράτους ότι δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί ότι τα ακραία φαινόμενα και η βίαιη κλιματική αλλαγή είναι πια η «κανονικότητα» μας και πως τα κράτη υφίστανται και οι κυβερνήσεις ψηφίζονται για να σχεδιάζουν και να εφαρμόζουν εκείνες τις εθνικές στρατηγικές που επιβάλει (ενδεχομένως και ακραία) νέα πραγματικότητα. Εθνικές στρατηγικές, οι οποίες απαιτούν έργα υποδομής, που πιθανώς δεν μπορούν να έχουν άμεσο εκλογικό όφελος.
Δεν είναι ευθύνη του κράτους.
Ούτε πανάκεια, μόνο οι αποζημιώσεις όσο γενναίες κι εάν μοιάζουν. Γιατί αν πάμε έτσι, απλώς θα συμφιλιωθούμε με το μοιραίο.
Θα συμφωνήσουμε σε «ταρίφα» στην ανθρώπινη ζωή και στον ανθρώπινο μόχθο και θα περιμένουμε την επόμενη καταστροφή. Για να ξεθάψουμε ξανά πτώματα και ερείπια κάτω από τις λάσπες και τα σκουπίδια.
Μπερμπεγιάννης Δ.