Μετά την ψήφιση του μίνι ασφαλιστικού και τις νέες αυξήσεις 3% στις συντάξεις, κλείνει μια περίοδος όπου το ασφαλιστικό ήταν βασικό ζήτημα συζήτησης. Είναι όμως έτσι; Έχουν κλείσει όμως οι εκκρεμότητες που αφορούν τους συνταξιούχους; Η πραγματικότητα είναι ότι τα μεγάλα αγκάθια της κοινωνικής ασφάλισης παραμένουν.
Στην Σημερινή Ελλάδα της ακραίας ακρίβειας και του πληθωρισμού, η ανάγκη επαναφοράς του μόνιμου επιδόματος για τους χαμηλοσυνταξιούχους (ΕΚΑΣ) αποτελεί εσχάτη σανίδα σωτηρίας για χιλιάδες συνταξιούχου, οι οποίοι δυσκολεύονται να καλύψουν ακόμη και τις βασικές βιοποριστικές τους ανάγκες.
Με τον Ν. 4387/16 όπως προβλέφθηκε η σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ έως το 2019. Το επίδομα αυτό για όλους αυτούς τους συνταξιούχους αποτελούσε την κεντρική ασπίδα προστασίας τους καθώς τους διασφάλιζε ένα ελάχιστο επίδομα διαβίωσης.
Όπως γίνεται αντιληπτό υπάρχουν συνταξιούχοι που απώλεσαν 230 ευρώ x 12 μήνες = 2.760 ευρώ ετησίως, αυτό το επίδομα έως το 2015 το ελάμβανε το 10% των συνταξιούχων.
Με την περικοπή του ΕΚΑΣ. Η εκτίναξη του πληθωρισμού και της ακρίβειας οδηγεί όλους αυτούς στην ακραία φτώχεια. Η κυβέρνηση ενώ είχε υπερψηφίσει την επαναφορά της 13ης σύνταξης όταν ήταν αντιπολίτευση το 2019, ως κυβέρνηση προχώρησε στην κατάργηση της με το Ν. 4670/20 χωρίς να μεριμνήσει για κάποιο επίδομα. Οι συνταξιούχοι δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται ως επαίτες και να περιμένουν σε ομηρία κάθε χρονιά επιταγές ακρίβειας. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι η επαναφορά ενός μόνιμου μηχανισμού ενίσχυσης των χαμηλοσυνταξιούχων αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωση του κράτους απέναντι σε όλους αυτούς του απόμαχους της ζωής.
Το Δ.Σ. Μακεδονίας-Θράκης