Χρήστος, 34 ετών και Περικλής, 27: Τα δύο παιδιά της Πολεμικής Αεροπορίας που χάθηκαν άδικα, σε μια άνιση μάχη ενάντια στην πύρινη λαίλαπα. Άδικα, ναι! Το Canadair που κυβερνούσαν, το είχαμε αγοράσει το 1979. Σχεδόν μισό αιώνα πριν. Πολλά χρόνια δηλαδή πριν να έρθουν στον κόσμο τα δύο παιδιά μας. Πολλά χρόνια πριν αρχίσουν να ονειρεύονται ότι θα γίνουν πιλότοι. Γιατί ο πιλότος είναι ένα όνειρο για πολλά νεαρά παιδιά. Επιλογή ζωής και κινδύνου.
Τα δύο παιδιά πετούσαν σχεδόν διαρκώς επί δέκα ημέρες. Όπως και οι υπόλοιποι πιλότοι, έσβηναν τη μια φωτιά μετά την άλλη.
Παρ’ ότι η συντήρηση των αεροπλάνων γίνεται σωστά, πρέπει να υπάρχουν και ανταλλακτικά, τα οποία πολλές φορές λόγω της παλαιότητας των αεροπλάνων είναι δυσεύρετα.
Και έτσι τα παιδιά μας αναγκάζονται να γίνονται ήρωες. Γιατί οι συνθήκες αυτές απαιτούν υπεράνθρωπους. «Αλίμονο όμως στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες».
Μετά τις φετινές καταστροφές ακούμε ξανά για νέα σχέδια με έμφαση στην πρόληψη, τον συντονισμό κλπ. Πρόκειται ακριβώς για ότι ακούμε επί δεκαετίες μετά από κάθε καταστροφή και ακριβώς ότι δεν έγινε ποτέ επί δεκαετίες. Όλα τα παραπάνω είναι ωραία καθότι σε αυτή τη χώρα πάντοτε αριστεύουμε στη θεωρία αλλά στην πράξη δεν περνάμε την βάση εισαγωγής.
Ελπίδα θα υπάρξει όταν οι αρμόδιοι φορείς ασχοληθούν όλο το χρόνο με το σχέδιο δράσης κατά των πυρκαγιών και όχι μόλις ανάψει η πρώτη εστία.
Τι μπορείς να πεις στους γονείς των αδικοχαμένων παιδιών; Ναι είναι ήρωες. Γι’ αυτούς όμως είναι τα παιδιά τους που δεν θα ξαναδούν ποτέ πια.
Μπερμπεγιάννης Δ.