Από τον πρώτο μήνα της δεύτερης θητείας της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο μεγαλύτερος εχθρός της είναι η αλαζονεία.
Οι απαντήσεις στην κριτική που τους ασκούσαν οι της αντιπολίτευσης ήταν ένα μόνο 41%, δηλαδή υπενθύμιζαν το ποσοστό που έλαβαν στις 25 Ιουνίου. Οι πολίτες λοιπόν επέλεξαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία ως τους πιο αξιόπστους για να δώσουν λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Διότι η καθημερινότητα είναι δύσκολη. Η ακρίβεια πλήτει ακόμη και αυτούς που δεν είναι μεροδούλι μεροφάι.
Άτοπες δηλώσεις, προσβλητικές συμπεριφορές, αστοχίες στην εκτίμηση γεγονότων αποπνέουν μια αίσθηση αποδιοργάνωσης για τους πολίτες, που πλέον έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται μήπως ήταν λάθος η επιλογή τους. Την ίδια ώρα και τις καταστροφικές πυρκαγιές, αλλά και στην θεομηνία που “έπνιξε” στην κυριολοξία την Θεσσσαλία έχουν βαρύνει και άλλο το κλίμα.
Ποτέ στο παρελθόν δεν είχαμε δύο απομακρύνσεις υπουργών μέσας στις πρώτες 75 μέρες της κυβέρνησης. Ήδη ο Νότης Μηταράκης και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης βγήκαν από το τρένο, ενώ στην πόρτα της εξόδου είναι ο Βασίλης Κικίλιας και ο Βασίλης Οικονόμου, καθώς η ΕΛΑΣ έμεινε μετεξεταστέα με τους Κροάτες και τη δολοφονία του Μιχάλη Κουτσουρή έξω από το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας.
Το προσκύνιο δείχνει ένα γαλάζιο οικοσύστημα σε νευρική κρίση στην κορύφωση ενός διαστήματος κατά το οποίο καταγράφηκε “σκυταλοδρομία γεγονότων” που ανάγκασαν την κυβέρνηση σε θέση άμυνας και σε ολικούς ανασχεδιασμούς-επικοινωνιακούς, προγράμματος και ουσίας.
Σε κάθε περίπτωση, η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη και οδηγεί σε διαφορετικές εισηγήσεις. Από τη μία υπάρχουν εκείνοι που κρίνουν ότι μια σειρά από αστοχίες και παραλείψεις “ο κόμπος έφτασε στο χτένι”, και από την άλλη η κυβέρνηση οφείλει να δείξει ότι αποκτά σταθερό βηματισμό, αναζητώντας άμεσα, αλλά και προσωποποιώντας ευθύνες.
Συμπέρασμα, με αυτές τις αρρυθμίες που παρουσιάζει η κυβέρνηση δεν πας πουθενά. Κι όλα αυτά πριν συμπληρωθούν οι 100 πρώτες ημέρες της δεύτερης περιόδου της Νέας Δημοκρατίας.
Μπερμπεγιάννης Δημ.