Το όραμα των αγωνιστών του Πολυτεχνείου είναι αρτημένο και αναζητά ακόμη δικαίωση

Σήμερα το 2022 καμία από τις αρχές και τα συνθήματα εξέγερσης του πολυτεχνείου δεν κυριαρχούν στην ετερόνομη ελληνική κοινωνία.
Όλοι (και κυρίως οι νέοι) έχουν αποδοθεί σε έναν αγώνα επιβίωσης χωρίς να ασχολούνται με τα μεγάλα εθνικά, κοινωνικά και υπαρξιακά διλλήματα που τέθηκαν με τα συνθήματα των αγωνιστών. Και όσοι νέοι απένειμαν στην πατρίδα παρά τις μεγαλοστομίες του πολιτικού προσωπικού ότι δήθεν οι ξένες επενδύσεις θα φέρουν και υψηλούς μισθούς, καλούντα να ζήσουν και να δημιουργήσουν οικογένειες με μηνιαίο μισθό 300-600 ευρώ!
Η πλειονότητα των συνταξιούχων βρίσκεται στα όρια της φτώχειας με τα πενιχρά επιδόματα και τις χαμηλές συντάξεις που επιβάλουν τα μνημόνια.
Η δημόσια παιδεία διαρκώς συρρικνώνεται και τον ζωτικό χώρο καταλαμβάνουν τα πάσης φύσεως ιδιωτικά εκπαιδευτήρια-επιχειρήσεις.
Η Δημοκρατία διαρκώς φθίνει και απαξιώνεται στις συνειδήσεις των πολιτών αφού όλο και περισσότερο η πολιτική λειτουργία θεωρείται ενασχόληση των «εχόντων», των υπάκουων, των προθύμων και των τεχνοκρατών, από τους οποίους λείπει κάθε ιδεολογικό έρισμα και συνέπεια.
Και στα ζητήματα της εθνικής ανεξαρτησίας ή πολιτική της αλλοτρίωσης καλά κρατεί αφού η χώρα για να εξασφαλίσει τη στοιχειώδη ακεραιότητά της, αναγκάζεται να αναζητά ισχυρούς κηδεμόνες όπως και την περίοδο των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων.
Επομένως το όραμα του πολυτεχνείου είναι και αναζητά ακόμη δικαίωση.
Κάποιοι αργά ή γρήγορα θα ξαναβρούν το αληθές περιεχόμενο των λέξεων και των συνθημάτων. Και μπρος στα νέα μεγάλα αδιέξοδα που προστίθενται στα παλιά και χρονίζοντα θα συγκροτήσουν εκείνη την εθνική, κοινωνική, δημοκρατική δύναμη που θα δικαιώσει τα συνθήματα της ιστορικής αυτής εξέγερσης και θα αλλάξει την πορεία της χώρας.
Μπερμπεργιάννης Δημήτριος