Ας φανταστούμε ένα φέρι με αρκετές εκατοντάδες τουρίστες να αντιμετωπίζει προβλήματα στη Μεσόγειο. Παρά όλες τις προσπάθειες διάσωσης, το σκάφος βυθίζεται, παίρνοντας μαζί του στην άβυσσο εκατοντάδες γυναίκες και παιδιά ,που βρίσκονταν στο κάτω κατάστρωμα.
Η φρίκη θα ήταν ανείπωτη. Σε όλη την Ευρώπη δεν θα υπήρχε άλλο θέμα συζήτησης. Συσκέψεις και συναντήσεις των ηγετών της Ε.Ε. για τα αίτια της τραγωδίας. Και για το πώς θα μπορούσε να αποτραπεί.
Πόσο διαφορετικές είναι όμως οι αντιδράσεις μετά τη βύθιση αυτού του ψαροκάικου ανοικτά της Πύλου που έσυρε μαζί του στο βυθό εκατοντάδες ψυχές; Μετά από αυτό τη χειρότερη προσφυγική τραγωδία εδώ και χρόνια μια ματιά στον ευρωπαϊκό Τύπο ίσως να ξενίζει. ή και να προκαλεί κύματα οργής.
Άλλωστε, ούτε οι πολιτικοί ταγοί ασχολήθηκαν σοβαρά, πέρα από κάποια τυπικά σχόλια έκφρασης θλίψης.
Δυστυχώς, πρέπει να παραδεχθούμε ότι αυτή η απροθυμία είναι κατανοητή. Στο άθλιο ψαροκάικο των «καταραμένων» δεν υπήρχαν Ευρωπαίοι πολίτες. Ήταν όμως άνθρωποι σαν και εμάς. Ήταν μητέρες και πατεράδες, αδέρφια, γιοι και κόρες. Πραγματικά, πόσο ακόμη θα δεχόμαστε ότι άνθρωποι πνίγονται προσπαθώντας, με οποιοδήποτε τίμημα, να ξεφύγουν από την πείνα, τη μιζέρια και τη βία για να καταφύγουν στην πολιτισμένη Ευρώπη;
Πώς μπορούμε να στερούμε από τον άλλον, τον ξένο, μια καλύτερη ζωή, όταν όλοι είμαστε παιδιά παλιών μεταναστεύσεων και οι πρόγονοί μας ως επί το πλείστον έδωσαν τις ίδιες μάχες;
Η σιωπή για το έγκλημα είναι ένδειξη ενοχής. Αλλά και ντροπής. Γιατί είναι δύσκολο για τους υπεύθυνους πολιτικούς της Ε.Ε. να παραδεχτούν ότι δεν έχει γίνει τίποτα αποτελεσματικό κατά των θανάτων στα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε.
Υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη μια ρεαλιστική πολιτική για τους πρόσφυγες και τη μετανάστευση. Που να κοιτάει των άνθρωπο. Όχι ως ξένο και εχθρό.
Μπερμπεργιάννης Δημήτριος