Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός με το καθημερινό κρεσέντο προεκλογικής παροχολογίας και πολιτικής επιχειρεί να πείσει τους Έλληνες ότι διανύουν περίοδο ευμάρειας και ευημερίας. Όμως η πραγματικότητα της καθημερινής ζωής των απλών ανθρώπων και των ευάλωτων νοικοκυριών κονταροχτυπιέται με το success story που εμφανίζει. Για να πιστοποιηθεί το απόφθεγμα για τους αριθμούς που ευημερούν και τους ανθρώπους που πένονται.
Από πού να ξεκινήσει κανείς; Από την καλπάζουσα ακρίβεια και τον πληθωρισμό όταν 20% των νοικοκυριών πληρώνει νοίκι με το 43% των εισοδημάτων; Όταν 750.000 άνθρωποι πραγματικά απόκληροι της κοινωνίας, αμείβονται με λιγότερα από 350 ευρώ τον μήνα; Όταν από τις 18 κάθε μήνα καμιά οικογένεια με εισόδημα από 350-1100 ευρώ δεν διαθέτει περίσσευμα;
Ερχόμαστε στους συνταξιούχους. Εδώ η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια όχι μόνο δεν έγινε περικοπή στις συντάξεις, αλλά αυξήθηκαν κατά 7,7%, ενώ καταργήθηκε η εισφορά αλληλεγγύης για όλους.
Ποια είναι η αλήθεια. Η Νέα Δημοκρατία όχι μόνο κατήργησε την 13η σύνταξη, αλλά αντίθετα με τις προεκλογικές της εξαγγελίες εφάρμοσε τον άδικο Νόμο 4387/16. Μόνο η προσωπική διαφορά στέρησε οποιαδήποτε αύξηση σε πάνω από 900.000 συνταξιούχους. Ενώ η κατάργηση του ΕΚΑΣ οδηγεί στην απόλυτη φτώχεια 350.000 χαμηλοσυνταξιούχους. Για να μην αναφερθούμε στην ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, που απειλεί να αφαιρέσει και το τελευταίο ευρώ από τις συντάξεις και να τις δώσει βορρά στα ιδιωτικά συμφέροντα.
Η κορωνίδα των επιλογών για όλα τα κόμματα στις προσεχείς εκλογές πρέπει να είναι η δέσμευση για επαναφορά του ΕΚΑΣ για τους 350.000 χαμηλοσυνταξιούχους, η κατάργηση της προσωπικής διαφοράς, και η κατάργηση του 6% από τις επικουρικές συντάξεις υπέρ υγείας.
Δημήτριος Μπερμπεργιάννης